Belki biraz yaş ilerledikçe nostalji sarıp sarmalıyor insanı ama bildiğim şu ki, insanoğlu birçok şeyin kıymetini kaybedince anlıyor...Bir an önce büyümek isterken yaşadığımız çocukluğun o masum yanı bir daha uğramıyor semtimize. Siyasal düşüncesi ne olursa olsun gençliğin o idealist ve devrimci yanının yerini daha çok kazanma ve bir şekilde hayata tutunma çabası alıyor. Romantik aşkların yerini akılcı ve maddiyatçı beklentiler alıyor.
Bir yaz mevsiminde arkadaşlarımızın arasına genç idealist bir imam da katıldı. O bizimle gezmeye çıkar oldu geceleri, biz de sabah namazında onunla buluşmaya başladık...
Hilye-i Şerif okuyordu bize.
Biz de dinliyor ve dinlediğimiz her cümleden Âlemlerin efendisini gözümüzde canlandırmaya çalışıyorduk. Çok da hoşlanıyorduk bundan. Sonra bir ödül ve ceza olsun diye bir kural belirledik. O gün geç gelen veya hiç gelmeyen 1 kg muz alıp diğerlerine ikram ediyordu. Önceleri hoş sohbet içinde devam eden bu durum, bazılarımızın muz borcu arttıkça keyfimizi kaçırmaya başladı.
Muz borcu artanlar bir süre sonra hiç gelmemeye başladılar. Biz muz cezasınıda iptal ettik ama artık o grubu bir daha toplayamadık...
Diyeceğim o ki; bu tip küçük cezalar başta iyi gibi görünse de sonunda işin tadı kaçabiliyor. Siz siz olun ibadete muz karıştırmayın...
Hamiş: Olsun!
Ben yine de o günleri özledim. Bu da meselenin başka bir yüzü...
